Ik heb zo ontzettend veel ideeën/gedachten die ik graag zou willen delen, het lastige is dat het er zoveel zijn dat ik soms de draad even kwijt ben.

Wat wil ik nou precies zeggen? Zoveel lopende verhalen zonder duidelijke aanleg, maar geschreven met de ziel. Ik wil mij graag uiten zonder mezelf te moeten verantwoorden. Ik wil schrijven zonder daar een duidelijke reden voor te hebben, ik wil vertellen zonder aanwijzing. Ik wil doen zonder teveel na te denken, ik wil mezelf zijn. Ik kan mezelf zijn en ik ben mezelf.

Hier. Precies nu wil ik weer mijn notitie sluiten om te beginnen aan een nieuwe, omdat ik even vastloop.

Net als in het leven; Zodra ik vastloop wil ik opnieuw beginnen, ondanks dat ik soms dagen bezig geweest ben met het gene waar ik eerder zo trots op was. En dan zonder enige aanleg stop ik. Ik laat het liggen, terwijl het zo mooi kon worden.

Ik wijk er vanaf. Ik begin aan een schilderij met een creatief idee, ik ben enthousiast en dan zodra ik er bijna ben. Zodra ik bijna het beeld heb geschetst wat ik voor ogen had en het deels uitgewerkt heb stop ik omdat ik het niet durf af te maken, ik ben bang dat ik het verpest. Dus in plaats van dat ik het probeer, laat ik het gaan. Dat is zelfs nog erger dan falen, ik heb het zojuist niet eens een kans gegeven. Ik heb mezelf zojuist geen kans gegeven. Hoe groei ik als mens als ik mezelf geen fouten laat maken.

Misschien ervaar je wel stress, verdriet, boosheid, machteloosheid … Er zit iets in de weg. Soms weet je wat het is dat jou tegenzit, maar er zijn ook momenten dat je het gewoon even niet kan bedenken. Dat maakt jou geen slechter mens en ook deze creatieve blokkade komt eens aan z'n eind :)