Ik snap de maatschappij niet volledig. Mijn inlevingsvermogen is top, maar ik zie het nut echt niet van leven als een lopende band. Werk verrichten waar ik het nut niet van in zie om geld te verdienen waarvan ik de waarde niet zie. Leren vind ik leuk, maar informatie moeten stampen die ik 1 niet interessant vind, waar ik 2 de meerwaarde niet van inzie en het zo alweer vergeet nadat ik het op papier moet zetten om daarover beoordeeld te worden door iemand van zogeheten ‘autoriteit’. Je wordt gedwongen iets te doen waar je geen potentie inziet en daarvoor kan je ook nog falen? Sorry, maar WTF. Hoe kan een ander persoon met een andere kijk op de wereld bepalen hoe ik iets ervaar of bekijk? Ik vind het allemaal maar raar.

Ik probeer elke keer weer mee te doen in de maatschappij en dat gaat even goed tot ik weer op dat punt kom waar ik merk dat ik steeds verder van mijn pad afwijk en mijn kwaliteiten totaal niet benut. Ik wil niet meer meedoen, ik wil geen slaafje van de maatschappij zijn. Maar ik kom niet verder, ik loop vast. Ik weet dat alles wat ik nodig heb om mijn kwaliteiten en tijd goed te benutten, te gebruiken zoals ik dat voor ogen zie, in mij zit. Ik ken mezelf, ik weet wat ik kan en wil. Maar we leven in een maatschappij waarbij je op z’n minst geld nodig hebt om bepaalde dingen waar te maken. Het is lastig om jouw plekje te vinden in een wereld waar bijna alles draait om geld en aanzien en het stukje sociaal media is ook nog wel een topic. Sociaal media heeft zo zijn voor en nadelen. Ja, je kan meer mensen bereiken door de technologie van nu. Maar dat wil ook zeggen dat we vaak het een van het ander niet goed kunnen onderscheiden omdat het zoveel is. Zoveel verschillende platformen, zoveel verschillende mensen met verschillende gedachten en perspectieven. Hoe kan ik dan gezien worden? Ik maak geen schijn van kans, tenzij ik op magische wijze door de juiste persoon gezien wordt die wel al het stukje geld en aanzien heeft.

Eerder werd je opgemerkt als je uniek was, maar ik zie dat er enorm veel mensen in deze tijd streven naar het uniek zijn. En dat is positief voor het individu, echt waar. Maar dat zorgt er straks wel voor dat iedereen uniek zal zijn en jij jezelf niet meer kan onderscheiden. Uniek wordt het nieuwe normaal en hoe onderscheid jij je dan van de menigte? Door je stem te laten horen, maar wat als iedereen een plekje op het podium wilt. Dan ontstaat er chaos naar mijn idee. Je ziet nu al dat er zoveel verschillende ideeën over verschillende aspecten naar boven komen. Hoe kan je als individu nou bepalen waar je wel of niet in meegaat. Er komt enorm veel informatie vanuit alle kanten op je af en er wordt verwacht dat je gelijk een keuze maakt en een mening vormt. Het voelt als een onmogelijke taak. Dat is ook een reden dat ik als individu altijd vragen blijf stellen om een uiteindelijke mening te vormen, die na het reflecteren toch weer wijzigt in het niet weten. Het lijkt wel alsof ik steeds minder lijk te weten naarmate ik meer informatie opdoe.

De huidige maatschappij dwingt je om te doen. Er zijn geen antwoorden op bepaalde vragen, dus het zij zo. En dit is hoe het gaat, dus doe mee want anders val je erbuiten en word je achtergesteld of als gek gezien. Blijf vragen en je wordt als irritant gezien en krijgt de silent treatment. Ik vind het eng om te zien dat veel mensen zich daarbij aansluiten en klakkeloos achter de menigte aanlopen, maar als puntje bij paaltje komt ze zelf geen idee hebben hoe ze zich moeten redden buiten de wel vertrouwde cirkel. Tuurlijk kan je het eens zijn met een stelling, maar weet je ook waarom? Snap je de achtergrond ervan? Het lijkt mij handig om van jezelf te weten waarom je ergens in meegaat.