Op een bepaald moment ga je je grenzen over en drijf je mee op een vlot van een ander die steeds verder de andere richting opvaart. Een richting op die helemaal niet in jouw ideaal beeld past. En hoe langer je mee drijft en niet terug zwemt naar de kant waar jij je op je plek voelt, des te meer je afwijkt van jouw levensdoel en jouw voldoening.

 

Ik ben een people pleaser. Ik haal er voldoening uit anderen gelukkig te zien. Ik kan je zeggen dat dat een hele tijd goed gaat totdat je een punt bereikt waarop je jezelf gaat afvragen waar jij in het verhaal voorkomt. Waar sta jij nu in je leven? Welke doelen heb je behaald, voel je je prettig bij hoe alles loopt? Als het antwoord daarop moeilijk te bedenken is of simpelweg gewoon nee is moet je je afvragen hoe het zo ver is gekomen.

 

Tuurlijk geef je weleens toe om een ander een plezier te doen, maar van alleen maar geven en niet nemen komt op de lange termijn niet veel goeds. Hoe lastig het ook is voor veel mensen om ook aan zichzelf te denken, het is en blijft belangrijk. Sta even stil bij het feit dat jij de enige persoon bent in je hele leven die er altijd zal zijn, de enige persoon waarop je altijd kan vertrouwen. En in het mooiste geval, de enige persoon die jou 100% begrijpt.

 

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mezelf soms ook niet begrijp. Waarom moest ik nou juist die beslissing nemen waar ik nu spijt van heb, waarom moest ik nou zo impulsief reageren… Je bent en blijft gewoon een mens en een mens maakt fouten. Maar als je het aandurft om een avond alleen met je gedachten te zijn zonder enige afleiding van bijvoorbeeld alcohol of dergelijke dan zul je je eigen manier van denken misschien in gaan zien. Dan ben je verplicht stil te staan bij bepaalde situaties die jij misschien nog niet hebt kunnen of willen verwerken. Opkroppen zal misschien op het moment of voor een lange tijd al een fijne methode lijken om te overleven, maar het zal je van binnen opvreten met als gevolg een tikkende tijdbom van je maken die bij het minste geringste zal knappen. Beetje bij beetje komt de opgekropte woede eruit om de onnozelste dingen en dat laat je achter met een schuldgevoel. Dat lijdt weer tot een vicieuze cirkel waar je niet uit zal komen als je jezelf niet openstelt voor emoties.

 

Nu zeg ik niet dat je alles er gelijk moet uitgooien, dat is namelijk een erg beangstigende gedachte en ook zeker niet de oplossing. Maar er mee blijven rondlopen is ook geen optie op de lange termijn.

Stapje voor stapje moet je het verleden los zien te laten. Te beginnen bij de rust te nemen die je nodig hebt, neem een avondje voor jezelf. Doe je niks die avond? Prima. Dat is niet erg, je hoeft niet altijd wat te ondernemen.

Wat je ook kunt doen is een schrift erbij pakken en van je af schrijven, het schrift is alleen voor jou bestemd dus scheld zoveel als je wilt. Tekenen lucht in mijn ogen ook erg op, het hoeft niet mooi te zijn. Laat dat perfectionistische gedrag even los. Al kras je erop los, boeie het is voor jou. Wat je ook kunt doen is even terug in de tijd met je gedachten. Wat is de gebeurtenis geweest die ertoe heeft geleid dat jij je zo verborgen houd? Geen idee? Misschien helpt het om wat muziek op te zetten en op te schrijven waar je nu precies bang voor bent in het heden en hoe jij reageert op bepaalde situaties, zo ontdek je het achterliggende probleem. Pas als jij weet hoe iets is begonnen kan jij je richten op de oplossing.

 

Het kan ook zijn dat jij je al bewust bent van dit alles, maar je nu alles even niet op een rijtje hebt. Je verdwaald in je ‘nog te doen taken’. Het worden er steeds meer, je komt steeds meer achter op schema te liggen en het wordt steeds lastiger om je hoofd boven water te houden. En wie ben ik dan om jou de weg te wijzen? Ik zal je nergens toe dwingen, maar ik wil jou graag met mijn ervaring wat dingen bijbrengen die jou misschien wel helpen eruit te komen. Geïnteresseerd? Lees dan verder :)